هدف پژوهش بررسی تأثیر ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر خویشتن پذیری، شفقت به خود و تحمل پریشانی در دختران نوجوان بد سرپرست شهرکرد بود. روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل دختران بد سرپرست شهر شهرکرد در سال ۱۴۰۱ که در بهزیستی تحت پوشش قرار داشتند بود. روش نمونه‌گیری هدفمند بود به این شکل که تعداد ۳۰ نفر از دختران بد سرپرست که بر اساس پرونده بهزیستی و مصاحبه بالینی دارای مشکلات روان‌شناختی تشخیص داده شدند انتخاب گردیدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه تحمل آشفتگی (DTS) سیمونز و گاهر (۲۰۰۵)، مقیاس شفقت خود نف (۲۰۰۳) پرسشنامه خویشتن پذیری غیر مشروط چمبرلین و هاگا (۲۰۰۱) بود. جلسات ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس کابات زین (۲۰۰۶) برای گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه و به‌صورت یک‌بار در هفته برگزار شد. گروه کنترل پس از اجرای پیش‌آزمون در انتظار درمان بعد از پایان دوره‌ی مداخله، قرار گرفتند و در این دوره تحت هیچ‌گونه درمانی قرار نگرفتند. بعد از جمع‌آوری و استخراج داده‌ها، نمرات شرکت‌کنندگان با استفاده از روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر خویشتن پذیری، شفقت به خود و تحمل پریشانی نوجوانان بد سرپرست تأثیر معنادار داشته است (۰۰۰۱/۰P<).
