هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر رویکرد هیجان‌مدار بر صمیمیت زناشویی و تصویر بدنی زنان دارای تجربه آزاردیدگی در کودکی بود. در این پژوهش از طرح آزمایشی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه با شرکت‌کنندگان استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان دارای تجربه سوءاستفاده جنسی در دوران کودکی ساکن شهر کرج در سال ١٤٠٣ بودند که با روش نمونه‌گیری هدفمند، سه زن دارای تجربه سوءاستفاده جنسی در دوران کودکی به‌صورت در دسترس بر اساس ملاک‌های ورود به پژوهش انتخاب شدند. آزمودنی‌ها به‌صورت پلکانی هرکدام بافاصله یک هفته بعد از اجرای خط پایه وارد طرح پژوهشی شدند و طی ۸ جلسه مداخله مورد آزمون قرار گرفتند. ابزار سنجش پژوهش حاضر پرسشنامه‌های تصویر بدنی و پرسشنامه صمیمیت زوجین بودند. یافته‌های پژوهش بر اساس تحلیل دیداری و شاخص‌های آمار توصیفی و طراز و روند و تغییرپذیری مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد که درمان‌های مبتنی بر هیجان بر بهبود شاخص تصویر بدنی (با ۸/۱۵% برای آزمودنی اول، ۳/۱۸% برای آزمودنی دوم و ۳/۱۰% برای آزمودنی سوم) و شاخص صمیمیت زناشویی برای هر سه آزمودنی (با ۶/۱۵% برای آزمودنی اول، ۷/۳۷% برای آزمودنی دوم و ۶/۱۸سوم) اثربخش بوده است. یافته‌های این پژوهش کارایی درمان‌های مبتنی بر هیجان را بر تصویر بدنی و صمیمیت زناشویی زنان دارای تجربه آسیب‌دیدگی در کودکی نشان می‌دهد. بنابراین پیشنهاد میشود روانشناسان و درمان‌گران خانواده ازاین‌روش جهت بهبود مشکلات تصویر بدنی و صمیمیت زناشویی زنان دارای تجربه آسیب‌دیدگی در کودکی استفاده نمایند.
