پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بازی درمانی بر پرخاشگری کودکان تک‌والدی انجام شد. این پژوهش یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری پژوهش شامل کلیه کودکان تک‌والدی در سال ۱۴۰۱ می‌باشد. نمونه پژوهش شامل ۴۰ نفر (۲۰ نفر آزمایش و ۲۰ نفر گواه) از این نوجوانان بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش ۱۲ جلسه تحت بازی درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل در طول این مدت در انتظار درمان ماندند. جمع‌آوری داده‌ها بر اساس پرسشنامه پرخاشگری نلسون (۲۰۰۰) صورت گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات به‌دست آمده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم‌افزار SPSS ۲۳ در بخش استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. یافته‌های پژوهش نشان داد که بازی درمانی بر پرخاشگری کودکان تک‌والدی اثربخش است، بدین معنا که بازی درمانی منجر به کاهش پرخاشگری در آنان می‌گردد.
