پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش تاب آوری بر امید به زندگی و بهزیستی روانشناختی مادران دارای فرزند با ناتوانی های خاص یادگیری شهر تهران در سال 1398 انجام شد. روش این پژوهش شبه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه مادران دارای فرزند با ناتوانی خاص یادگیری شهر تهران بودند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 30 نفر (15 نفر برای هر گروه) از مادران دارای فرزند با ناتوانی خاص یادگیری شهر تهران انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش تاب آوری قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. جمع­آوری داده­ها بر اساس پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر (2000) و بهزیستی روانشناختی ریف (1980) انجام پذیرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم افزار spss20 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کواریانس) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد، میانگین گروه آزمایش در امید به زندگی و بهزیستی روانشناختی مادران دارای فرزند با ناتوانی های خاص یادگیری نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است. می توان گفت که آموزش تاب آوری بر امید به زندگی و بهزیستی روانشناختی مادران دارای فرزند با ناتوانی های خاص یادگیری موثر بوده است، لذا نتایج بیانگر افق های تازه ای در مداخلات بالینی است و می توان از آن به عنوان یک روش مداخله موثر سود جست